H ενασχόληση με την τέχνη στη ζωή της Μαρίας Σπυράκη ήταν μονόδρομος. Πριν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στα εικαστικά σπούδασε και εργάστηκε ως αρχιτέκτονας. Οι πρώτοι της πειραματισμοί έγiναν μέσα από τη δημόσια τέχνη, το γκραφίτι και την street art, πρακτικές που την οδήγησαν στη μαγεία της ζωγραφικής. Θεωρεί ότι η ο πειραματισμός και ο προβληματισμός οδηγούν στην εξέλιξη της σύγχρονης ζωγραφικής. Αυτό που την ενδιαφέρει κυρίως είναι η εννοιολογική προσέγγιση του εαυτού μέσα από τη μελέτη της φόρμας και της εσωτερικότητας του υποκειμένου. Θεωρεί ότι η τέχνη είναι ένας τύπος κοινωνικού διαγράμματος που βοηθά στην εξέλιξη του σύγχρονου εαυτού. Στα έργα της συναντάμε συχνά το ίδιο υποκείμενο σε διαφορετικές συναισθηματικές και ψυχολογικές εκφάνσεις – θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αυτοβιογραφικά. Συναισθήματα όπως ο φόβος, η διαστροφή, η αγωνία, η ελευθερία και εν τέλει ο δρόμος προς την εξιλέωση δίνουν μόνιμα το στίγμα τους στο έργο της.